In je leven kun je soms redding vinden.
Dat kun je vinden in een partner. In een studie. In een kind.
Je kunt redding vinden in muziek, alle kunsten eigenlijk, overal is redding voor iedereen.
Alles wat leeft en een ziel heeft, kan gered worden.

Mijn hart was gebroken. We spreken van het jaartal 2015.

Maar toch eerst even een stukje verder terug. Het jaartal 2004.
Mijn man en ik hadden letterlijk een hond in onze armen geduwd gekregen.
Een prachtige Ierse Setter, die deed denken aan Bambi, met al haar verlegenheid, trauma en problematieken.
Ze was ongewenst. Ze had al drie eigenaren gehad, een opvoeding waarin de sterkste alle recht had en de zwakste met fysieke dwang en geweld gedwongen werd om in het gareel te lopen.

Toen ze aan mijn deur stond, zonder riem, voerbak of wat dan ook, wist ik dat ik in mijn hart nog plek had voor een hond. Ook in mijn huis.
Ze was toen 1,5 jaar, zwaar gedrogeerd doordat haar vorige eigenaren dat een goed plan vonden, en graat mager.
Ik heb haar meteen in mijn hart gesloten. Dertien jaren lang, en nog steeds, ook al is ze er niet meer. Meisje, ik mis je zo.

We hebben 75% van haar angsten weg kunnen halen, meer dan 2 kg kregen we er in al die jaren niet bij, maar ze was weer hond en gelukkig. En ze had een thuis.

Ze was de enige hond in Den Bosch die rond liep met een halsband en riem van Hugo Boss en Swarovski. Ja, ik weet het. Absurd duur.
Maar ik wilde mijn liefde tonen. Hoe gewenst ze was. Natuurlijk maakte haar dat niets uit. Als ze maar bij me kon liggen, met me mee kon rennen, en op vakantie naar elk land binnen Europa dat we bezocht hebben.
Tenten, hotels, huisjes, overal was ze, nooit was ze alleen. Altijd aan mijn zijde.

En toen die fatale dag. Ze kreeg aanvallen waar ze niet meer uit kwam. Na vier dagen sukkelen besloten we ons meisje te laten gaan.
In onze armen, namen we haar mee om haar te begraven tussen de bloemen, waar de vosjes rennen en de paarden in de wei staan.

We hadden nog een hond. Die kapot ging van verdriet.

En toen zagen we jou.
Je naam luidde “Mayte”.
Ik zag je op een site.
Ik had het ras nog nooit gezien.

Ik las en las.
Alles nam ik tot me.
Podenco Ibicenco.
Ibizan Hound.
Nu wist ik van jouw bestaan en het leed dat de Podenco’s in Spanje lijden.
Ik heb alles tot me genomen als een spons.

Je droeg de letters in je naam van onze Ierse Setter.
Ik wist; jij hoort bij ons.

In datzelfde jaar, waar we Amy (zo stond op je paspoort, maar wij maakte er Aimée van, want die naam paste echt bij je) moesten laten gaan, kwam Mayte op ons pad. We gingen kijken. Je was al in NL.
Bij een fantastische vrouw in de opvang. Wachtend op jouw gouden mand, gouden huis, gouden vrijheid, gouden mensen.

Redding vinden we in alles, het kan een zachte zomer bries zijn.
Het kan een lieve aanraking van een vriend zijn.
Redding kun je vinden in dat ene ledje dat je vergeten was, maar midden in de nacht, als je wakker bent, gespeeld wordt op de radio.

Redding is je hart open laten staan.
Redding is je hond.
Je hond.
Je hart.
Je kameraad.

Mayte-Lili, zo hebben wij je uiteindelijk genoemd.
Je naam die je opvangmama je gaf, als muziek; Mayte.
En Lili, als ode aan Lilian, die jou gered heeft, zodat je mij kon redden in mijn verschrikkelijke verdriet, met alle vreugde en liefde die je elke dag aan ons geeft.

Mayte-Lili. Je hebt me gered.
En ergens kijkt Amy naar ons, en weet dat het goed is.

Judith Peeters
Judith is gast blogger en heeft 2 podenco’s geadopteerd via Podencoworld Nederland en samen met haar man heeft ze ook nog 3 bijzondere katten.