BLOG: VERTEDERD


Mayte-Lili is naast ons gezinslid, ook een fervent bezoekster van de plek waar ik werk.

Waar ik werk is een mooie en trieste plek tegelijkertijd. Het is een mooie plek omdat we hier mensen een warm thuis willen geven, in de laatste fase van hun leven.
Letterlijk de laatste fase. En dat maakt het natuurlijk ook een trieste plek. Alle mensen die hier wonen zijn dementerende.
De een is al wat verder in het proces en sommige zijn al aan het sterven. Hoe cru het klinkt, zo cru is het ook.

Ik werk in een huis waar tien mensen wonen.
Allemaal mensen die ooit bruisend in het leven stonden, zoals jij en ik, en iedereen die je kent. Ieder zijn of haar eigen verhaal.
Sommigen waren hoogleraar op een universiteit of loodgieter in het familie bedrijf, sommigen waren huisvrouw en moeder, de rest van hun leven.
Maar bijna allemaal waren ooit hondenbezitter.
Toen Mayte-Lili goed gewend was in ons huis en ons huishouden, zijn we stapjes met haar gaan nemen, de wereld in.
Ze heeft natuurlijk zelf ook een rugzak, dus het was een gok.
Maar ik doe veel op gevoel, en dat geldt ook voor mijn trouwe hond, dus al snel bleek dit een goede zet te zijn.
De bewoners die ooit zo’n sociaal en vol leven hebben geleidt, zijn nu een schim van wie zij ooit waren.
Er komt wel bezoek, maar vooral de mensen die er werken zijn nu de nieuwe familie geworden.
Dus ik besloot dat Mayte-Lili dan ook hun nieuwe familie moet zijn.

Wat een goede gok! Bij het eerste bezoek was Mayte-Lili nog wat schromend en afwachtend. Maar het ijs was al snel gebroken. Ze heeft natuurlijk een ideale hoogte (grote Podenco) om te aaien en hondenkoekjes te geven. Met haar mooie snuit zocht ze iedereen op, op haar eigen tempo. En mensen die dement zijn hebben daar een extra zintuig voor.
Bewoners die “uit” leken te staan, werden “wakker”. Honderduit werd er gesproken over hun eigen dieren. En ondanks dat mijn lieve hond totaal niet op de meest voorkomende huishonden lijkt, werd ze al snel genoemd zoals de mensen hun honden noemden.
Ze is inmiddels vaak in het huis. Ze komt niet meer voorzichtig binnen, nee…. ze bokt en springt van blijdschap en heeft haar plekje helemaal gevonden. De hondensnoepjes staan standaard klaar voor haar.
Ze gaat vaak mee wandelen met mensen die onrustig zijn, of verdrietig, dwalend in gedachten die niet te volgen zijn. Dan is het, ongeacht welk jaargetijde, of de lente openspringt in het brein en hart van de mensen. Ze willen de lijn vasthouden en naast haar lopen. Ze volgt altijd bedachtzaam, ze wil nooit te snel of te bot. Wat een klasse hond.

Ze bezoekt ook mensen die bedlegerig zijn, soms zelfs op hun sterfbed.
Ook die mensen kennen haar warmte. Ze voelen haar letterlijk nog even voordat het licht uitgaat.
Ik zie oude handen door een witte korte vacht. Een herinnering die Mayte-Lili gemaakt heeft.
Een bewoner die geheel apathisch is, zei na vijf minuten met Mayte-Lili ooit de magische woorden: “Vertederd”.
Dat is wat ze los maakt. Bij iedereen. Jong, oud, gezond, ziek.

In sommige opzichten is ze een hulphond geworden. Parttime, dat wel, want Mayte-Lili is vooral thuis bij ons, bij haar roedel.
Maar wie had kunnen denken, dat dit mooie wezen dat ooit weg gegooid is, zoveel warmte en liefde zou overbrengen op mensen?
Hoeveel zijn wij dit ras schuldig?

Alles, zeg ik je.

Judith Peeters
Judith is gast blogger en heeft 2 podenco’s geadopteerd via Podencoworld Nederland en samen met haar man heeft ze ook nog 3 bijzondere katten.